Jak sie chyto zające

Kiejrzeście już dozdrzyli zająca pod miedzóm – chocioż jedyn z was musi mieć kocurzy oczy – to se cichuśko posiodejcie, a zotyl tyn z miechym musi zająca obyńść, coby wóm nie uciyk.

U tych trzóch, co se siedli, musi to grać do kupy jak nejlepszo banda na muzyce w gospodzie.

Tyn z tóm baterkóm albo latarnióm zamigo światłym. Zając se myśli: Oho, blysko sie!

Drugi zaterymteci na bymbnie. Zając już wiy: Grzmi jak sto set!

Tyn trzeci siknie sikowkóm do wyrchu tak, coby pokropić Jurka. Jurek se myśli: Już padze, trzeja sie skryć!

I w nogi ku lasu.

A tam już stary Ferfecki nadstawił miech. Zając: Toć też dobrze, je sie kaj skryć!

I buch do miecha.

Roz my ze starym Ferfeckim za jednóm noc chycili szesnoście zajęcy. Mięso złacniało w Zorzyczu, cielęcina była po połowicznej cenie.

Gdo nie wierzycie, wiycie, kaj to je, to sie zopytejcie. Może was Ferfecki przybiere do bandy.

(„Zwrot”, 1959, nr 7)