Wiele ciekawych przeżyć, przyjaciele na całe życie. Tak wspominają lata w Optach nieaktywni członkowie

Bronisław Byrtus (red. – Drużyna na początku działała jako drużyna pionierska. Pod komendą druha Władysława Byrtusa, ojca Bronisława, drużyna nabrała charakteru harcerskiej drużyny wodnej).

Opty to najlepsze wspomnienia z dzieciństwa. To były lata, kiedy uczęszczałem do szkoły podstawowej i szkoły średniej. Bardzo się cieszyłem na obozy z harcerzami, szczególnie spływy odrzańskie, które organizował mój tata. To była taka impreza, o której nie da się zapomnieć. Odnoszę wrażenie, że w porównaniu z dzisiejszym pokoleniem, które jest generacją komputerową i komórkową, my mieliśmy szczęśliwe dzieciństwo.

Moim ciekawym wspomnieniem była tzw. bitwa o przeżycie. Jeżeli kojarzysz z TV programy survivalowe, to ja właśnie przeżyłem coś takiego, mając dziesięć lat. Na spływie na Morawie, gdzie spędziliśmy dwa tygodnie, z tego chyba pięć albo cztery dni świeciło słońce, a przez resztę dni padał deszcz. Mieliśmy co najmniej jedną wywrotkę dziennie. To było dla nas bardzo trudne przeżycie, którego do końca życia nie zapomnimy.

Pamiętam, że było tak bardzo mokro, że załatwili nam tymczasowe zakwaterowanie w kinie pod sceną. Podczas ostatniej nocy spaliśmy pod namiotami. Padało tak mocno, że przyszła powódź – poziom wody podniósł się na wysokość łodzi. Zaczęło nam zalewać namioty. Dzieci płakały. Były to trudne warunki, ale nikomu nic się nie stało. Od tego czasu mówię, że dla tego, kto doświadczył obozu na Morawie, już nic w życiu nie będzie trudne.

 Eliáš Tomáš Paseka:

Każdy, kto raz został członkiem Optów, zostaje nim na całe życie. Czyli jeżeli drużyna będzie cały czas działała, to zawsze będę mógł powiedzieć, że wciąż czuję się wodniakiem.

Spędziłem w Optach prawie połowę swojego życia, więc to jest bardzo dużo wspomnień. Trudno mi wybrać, jakieś konkretne wspomnienie. Ale przede wszystkim Opty to przyjaźń, praca grupowa i poleganie na drugim. Było dużo takich sytuacji, w których naprawdę jeden dla drugiego byliśmy ostoją. Myślę, że do dziś tak jest, niektóre przyjaźnie zostały na całe życie.

Eva Byrtus:

Opty to przede wszystkim koledzy, przyjaciele i przeżycia.

Bardzo fajne były na przykład gry nocne na piaskowni w Suchodolu. A później obozy, na których gotowałam – to były trzy kolejne obozy, które lubię wspominać.  Było to dla mnie bardzo satysfakcjonujące i cieszyłam się z tego.

Roman Wirth:

Opty dały mi szkołę życia. Przygotowały mnie do pokonywania różnych trudności. Gdy teraz pojawia się jakieś wyzwanie, to sobie radzę. To nie były łatwe obozy. To był „hardcore”. Opty nas zahartowały. Zauważyłem też, że harcerze i byli harcerze potrafią się bardzo szybko zmobilizować – jak coś się dzieje, to bardzo szybko potrafimy się zorganizować.

Moje najfajniejsze i zarazem najwcześniejsze wspomnienie jest z 1993 roku. To był mój pierwszy wodniacki obóz na Lužnicy. Wtedy płynąłem z komendantem Witoldem Štěrbą – płynęliśmy jako pierwsi. Jest taka zasada, że komendant musi jako pierwszy pokonać jaz. Jeżeli stwierdzi, że jest on niebezpieczny, to reszta przenosi kanadyjki. Pod Taborem spływaliśmy więc z Witoldem jeden dość niebezpieczny jaz. I Witold do mnie mówi: – Załóż kapok! A ja na to: Nie wygłupiaj się, Witold! A on na to: – Ja sam zakładam! Jak to usłyszałem, to mi się nogi ugięły. Witold był dla mnie jak bohater, był po szkole marynarskiej, ja sam wtedy byłem dzieckiem i jak ci ktoś taki, który niczego się nie boi, mówi, że sam zakład kapok, to robi to na tobie wrażenie. Więc założyliśmy te kapoki i spływamy. Ale nie długo, bo zaraz na początku mieliśmy wywrotkę. Miałem wtedy nieźle obity tyłek od kamieni.