Kaj sie mogymy wrócić a schować

Dzisio my łuskali orzechy. Nimóm rod tej roboty, ale to wiycie, pokojowo koegzystyncyja je ważno, gor dóma. Przeca jyny, przez wszelki starania, kwaśnej gymby ni ma lehki schować.

Tymu trzeba docynić gesto moji żóneczki, kiero w celu utrwalynio kruchego małżyńskigo rozejmu puściła ku łuskaniu audiobooka. Nó, nie bedym owijoł w bawełne, nie wyszło to. Chyba nieszczynśliwy zbieg okoliczności, bo o perfidnie zakamuflowanóm złośliwość nie podejrzywóm. Tak, czy inaczy, był to, jak żech sie hned domyślił, „Wiedźmin”.

Domyślił, boch ze Sapkowskigo powieści przeczytoł jedynie „Narrenturm”, a powiedzioł (niech się mistrz nie gniywo), że stykło. Ale już nie było jako uciyc, tóż wólki nie wólki, dołech sie wcióngnyć do akcyje. Ale jyny na chwile żech bojowoł ze strzigóm w grobowcach opuszczónego zamku, bo myśli się ratowały ucieczkóm do inszego miejsca a czasu.

Przi naszej chałpie, za budynkami gospodarczymi, rosnył orzech. Nie była to ta nejbardzi szczynśliwo lokalizacyja, bo zaroz wedla było gnojowisko, a orzechy, jak to orzechy: podlygajóm tym samym prawóm fizyki, co Newtónowe jabko. Na szczynści było ich dycki dość, tak że do ciastek na świynta starczyło aji tych, co spadły na nieskażóny teryn.

Roki uciekały, jo żech sie hajtnył a usadził w kwartyrze w dwupiyntrowym paneloczku. Piekne miejsce, w pobliżu szkoła, plac zabaw dlo dzieci, a też pas ziymi niczyji. Tu mie napadło prziniyść se cosi z ojcowskigo dómu. A tak żech koło paneloka zasadził dwa drzewka, kiere wyrosły dziynki tymu, że dwa orzeszki spadły do gnoja.

Jedyn strómek dostoł miano Mamin a drugi Tatów. Tyn Tatów mi hned gdosi skraja ukradnył, ale Mamin przeżył wszystki kataklizmy a za trzicet roków wyrosnył wyższy, niż panelok. To za jego prziczynóm, rok co rok, fluchcym jak hawiyrz przi łuskaniu.

Sómsiedzi, kierzi miyszkajóm pod nami, mamrzóm, że strómisko im kradnie słóńce a satelitarny sygnał, tak że nie wiym, jak dłógo sie jeszcze wydzierżymy brónić. W każdym razie orzechów doteraz było dycki tela, że starczyło aji na skorumpowani „opozycyje”. I choć płody ze zdziczałej sadzónki sóm małe, a skorupka twardo jak wszyscy diobli, jejich pore miarek rocznie dokoże złagodzić opozycyjne naciski.

(Na krótkóm chwile żech se wrócił do czasu teraźnieszygo, w kierym Wiedźmin uż zaś bojuje, tym razym s jakómsi szkarednóm, ogrómnóm stonogóm, kiero chce zeżrać królewne. Bożyczku dobry, hónym spatki.)

Na polu wirowały płatki śniygu, a dóma polatowało piyrzi. Szkubaczki sie odbywały wprawdzie jyny w jednej izbie, ale gdo to zażył, wiy, jak ciynżko je rozkozać puchowi, aby zostoł tam, kaj my chcymy. Szkubani była czysto babsko robota a żodnego ani nie napadło, aby sie do tego móntowali chłopi. Isto wtedy jeszcze płaciły insze zasady małżyński dyplomacyje. Jednako gdosi taki, jak jo, kiery jeszcze nie był ani flancek na chłopa, mioł do izby, kaj sie szkubało, dwiyrze odewrzite.

Nie było tam audiobooka ani radija, ale panowała ta samo wiedźminowsko atmosfera. Godki o straszydłach, nocznicach, strzigach, utopcach… Nieskorzi sie śpiywało, pobożne aji frywolniejsze pieśniczki. A potym żech już musioł iść precz. Dzisio se myślym, że mnie wyciepały, bo se potrzebowały pomówić o swoich problymach, czyli o swojich chłopach.

Wyglóndo na to, że ty powroty do krajiny czarów przi łuskaniu orzechów czy szkubaniu piyrzo sóm zwiónzane z jakimsi starym obyczajym. Rynce same wiedzóm, co robić, a odprynżóno głowa sie otwiyro na świat bajkowych postaci, w kierym dycki wygrowo dobro, krasa ciała idzie rynka w rynke z krasóm ducha, a siła a odwaga ze szlachetnościóm. Baśniowy świat, z kierym się przenoszymy do czasów, kiedy my sie, jako gatunek, dziepro zaczynali wynurzać z ciymnych wirów niebycio. Zaś dzisio dodowo siły, aby my mógli stawić czoła żywotu, o kierym dowcipnisie prawióm, że je jednym z nejciynżejszych.

Od łuskanio orzechów a „Wiedźmina” (że by przeca jyny nie był taki zły?), napełnióny nadziejóm na lepsze jutro, pozdrowio

Andrzej Strokosz