Ministerstwo samotności

Ludkowie, nikiere informacyje z Internetu nas mogóm porzóndnie zdziwić. Tak było aji z wiadómościóm o powstaniu ministerstwa samotności a izolacyje, powołanego przez nowego premiera Japónji.

Cyniczno czónstka mojigo „jo” hned kliknyła na emotikón szyderczego śmiychu a pośpieszyła sie z kómytarzym: nó ja, za chwile tu bedymy mieć aji ministerstwo niewydarzónego seksu. Uśmiych zmarznył, jak mi kapło, że oba problymy by mógły patrzić pod jedyn resort. Artykuł żech przeczytoł drugi roz a zaczył rozmyślać, co to właściwie je ta samotność. A czy je jyny jedna? Wiyncyj pytań, niż odpowiedzi. Już jyny z tej prziczyny worce sie przi tymacie przistawić.

Zicher „być sóm” nie musi automatycznie znaczyć odczuwać samotność. Dycki chodzili po świecie pustelnicy-dziwocy, kierzi miyszkali kajsi w jaskini za miastym, całymi dniami mleli modlitwy a czakali, gdo im prziniesie cosi pod zómb. Nie czuli samotności, bo na każdym kroku im towarzyszył Bóg, w każdym razie óni tymu wierzili.

Sóm aji bardzi współczesne kategoryje dobrowolnych samotników, kierzi nie ciyrpóm na samotność. Żyjóm miyndzy ludziami, chodzóm do roboty, do sklepu, odwiedzajóm przibytki kultury, ale jak przidóm do dómu, tak zabarykadujóm dwiyrze na siedym spustów a ludzki towarzystwo im zwiso. Idzie o generacyje, kiero podle wzorów współczesnego Zwiónzku Radzieckigo, czyli Zachodu, fyrczy „na singla”.

Być singlym, znaczy móc robić, co sie jednymu żywnie podobo, żodnego sie nie pytać, czy woli na wieczerze harynka czy pomazanke z czoskym, czy sie bedzie oglóndać w telewizyji film z Romy Schneider abo mecz ligi mistrzów. Singiel se nie musi uprzikrzać żywot hladanim kómpromisów, żodno jego decyzyja nie podlygo dyskusyji, może robić ganc, ale to ganc wszystko, na co mo chynć. A tyn sporadyczny seks we dwóch sie już dycki jakosi do zorganizować.

Styl na singla tu jeszcze nie leci na tela dłógo, aby my mógli powiedzieć, czy decyzyja „być sóm” wydzierży wszystkim jego wyznawcóm przez cały żywot. Czy przeca jyny knap przed sztyrycatkóm ich nie tyrknie, że jedyne, co po nich faktycznie na świecie może zostać, sóm jejich geny w populacyji. W takim przipadku by to miały baby, jako dycki, lehciejsze, bo by im starczyło spocznyć a pocznyć na jakimsi dziwokim wieczorku, a potym już w niczym nie naruszónej swobodzie decydowanio wychowywać sama swojóm żywóm lale. U chłopów podobno decyzyja je dycki zwiónzano z potrzebóm rezygnacyje aspóń z czynści wolności.

Ganc inakszo sytuacyja nastowo wtedy, jak gdosi je sóm, choć tego nie chce. Widzymy to na przikłod u ludzi chorobliwie nieśmiałych abo depresyjnych. Takimi przipadkami sie już ale mo gdo zajmować i nie trzeba zwóli nich wysmyślać nowego ministerstwa.

Z podobnej beczki je aji samotność tych, kierzi cały żywot sami nie byli, ale los ich naroz postawił do taki niechcianej sytuacyje. To je samotność po śmierci partnera, abo samotność tatów po tym, jak sie im dziecka wykludziły, dokumyntnie a definitywnie zdekowały.

Tym ludzióm nie chybio okazja podrzistać z kimsik przi kawie ani wyjechać sym tam z kolegami na ryby a dać se przi tej okazyji jaksióm półeczke. Im chybióm kónkretne osoby, kierych nie zastómpi partyjka szachów w klubie emerytów ani wieczorno debata przez skajpa z dzieckym, kiere je daleko tysiónce kilometrów.

Prawie problym takich ludzi, kiery dycki z czasym narosto a zmiynio swój charakter z psychologicznego na socyjalny, by móg, podle mojigo, stanowić jedyn z aufgabynberajchów nowego ministerstwa. Gdosi bedzie przeca musioł w sposób planowy a systematyczny poznać sytuacyje, wytworzić mapy rozprzestrzyniynio starnóncych samotników, listy a grafikóny. A potym już jyny wybudować sieć instytucyji, kiere bedóm odchytować bezprizornych starzików jak bezpański psy a umieszczać ich w „godnych warunkach” piekuśnych dómów opieki społecznej.

Nó tak. Przestóńmy już przelywać krokodyli łzy. Nieprzód sie spytejmy, jak to było u nas. Widziały nasze dziecka, jak sie starómy o naszych tatów? Czy jyny słyszały, jak sie wadzymy, gdo by sie o nich mioł postarać? A możne ani to ni? Tak potym czymu sie tu dziwić, skoro już od czasów starożytnych każdy wiy, że to przikłady pocióngajóm. Słowo może co nejwyżyj poruszyć, ale nie dycki sie tak stowo. A potym przichodzóm na raje nierychliwe boże młyny.

Nie wiym, jako u kogo dopadnył tyn rachunek sumiynio, ale gdo czuje, że ni nejlepi, niech na nic nie czako, ale zajedzie sie podziwać do nejbliższygo dómu spokojnej starości, a potym do krematoryja. Przeca trzeba wiedzieć, do czego sie idzie. Czy już z pumocóm ministerstwa samotności, czy bez ni.

Andrzej Strokosz

Artykuły w kategorii Blogi prezentują poglądy autorów i nie mogą być interpretowane w żaden inny sposób.