Ło Sikorowi, co bił swojóm babe

Roz też w Jabónkowie w Młyński ulicy miyszkoł jedyn Sikora. Mioł dziecka i babe, a był z niego straszny pijok.

Wiecznie siedzioł w gospodzie, a że jich było w Jabónkowie aż siedymnoście, tóż dycki mioł kaj jiść, dycki było w kierejsi łodewrzite. Nejraczy siadowoł w Czytelni, tamtejszo gospoda miała nejlepsze piwo, była tam staro piwnica, tóż tymu.

A dy Sikora był taki wielki pijok, tóż mioł dóma wielkóm biyde. Ani na pierziny ni mioł, piyrzi dzierżoł w beczce.

Jak prziszeł z gospody, to robił dycki krawal, a bił swojóm babe. Tóż na tym nic, pijocy tak robióm.

Ale jak tyn Sikora siedzioł w gospodzie, tak dycki prawił: – Chłopi, kaj też wasze baby, to moja Milka je jak alabaster.

Chłopi go łuż znali, ale nikiedy to kierysi nie wydzierżoł i spytoł sie: – Ty, Sikora, a cóż to je tyn alabaster?

Wtedy Sikora wyskocził na niego: – Cóż sie pytosz, jak nie wiysz!

No, ale łón jisto Sikora sóm nie wiedzioł, co to je tyn alabaster.

Babe bił dali, ale jak baj z nióm szeł do kościoła, to był strasznie hónorowy. Piekno ta jego baba była, ale miała przi nim biyde.

Ale z pieknóm babóm to je nikiedy jak z kóniym – kiery nie chce robić, też mu trzeja przitnyć.

(„Zwrot”, 1989, nr 12)