Nie żyje Longin Komołowski

WARSZAWA / Na Zaolzie dotarła smutna wiadomość. W wieku 68 lat zmarł prezes Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” Longin Komołowski.

Na Zaolziu gościliśmy go kilkakrotnie. Był gościem Gorolskigo Święta, ostatnio był obecny np. na obradach Zgromadzenia Ogólnego Kongresu Polaków.

– Dla Polonii i Polaków na całym świecie był partnerem, przyjacielem, bliskim człowiekiem. Jego świetne zdolności negocjacyjne wykorzystywano w latach „Solidarności” oraz w czasach obecnych. W ramach swoich możliwości starał się wspierać działalność Polskiego Związku Kulturalno-Oświatowego w Republice Czeskiej oraz pozostałych organizacji polskich na Zaolziu – wspominają prezesa Komołowskiego przedstawiciele PZKO. 

Longin Komołowski objął funkcję prezesa Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w 2010 roku, po tym, jak w katastrofie Smoleńskiej zmarł poprzedni prezes Maciej Płażyński.

Longin Komołowski urodził się 5 stycznia 1948 w Czaplinku.  Był absolwentem budownictwa okrętowego Politechniki Szczecińskiej. Od 1964 r. pracował w Stoczni Szczecińskiej. W czasie wydarzeń grudniowych w 1970 r. brał udział w strajku okupacyjnym w stoczni. 

– W 1980 r. uczestniczył w strajku w Stoczni Szczecińskiej; we wrześniu 1980 r. został członkiem NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego był działaczem podziemnej „Solidarności”. Od 1982 r. współorganizował podziemne struktury „Solidarności” w Szczecinie, organizował druk i kolportaż wydawnictw drugiego obiegu oraz ich przerzut do Szwecji. Wielokrotnie był zatrzymywany i przesłuchiwany przez organy bezpieczeństwa. Po zalegalizowaniu związku aktywnie działał w jego strukturach. W 1989 r. został przewodniczący komitetu zakładowego „S” w stoczni. Od 1990 r. był przewodniczący Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność” – można przeczytać na stronach Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. 

Był posłem na Sejm dwóch kadencji, w roku 1997 zdobył mandat posła na Sejm z listy Akcji Wyborczej Solidarność. W 2007 r. dostał się do Sejmu jako kandydat bezpartyjny z listy PiS. W rządzie Jerzego Buzka był ministrem pracy, w latach 1999–2001 wiceprezesem Rady Ministrów.