Fraszki śląskie Władysława Młynka

Jak ze staróm sie powadzym przi tej swojij biydzie, to óna wóm po kolanach wdycki za mnóm przidzie. Po kolanach, pumalutku, jako wierno drużka, a zawrzeszczy: – Na dyć, stary, wylyź już spod łóżka!

– Par, Jeweczko, jak ty pieknie każde rano wóniosz lasym… – Tóż sie nie dziw, mój Hadamku, dyć też przi pniu lygóm czasym…

Niejedyn turysta do naszych gór chciołby jich poznować łod gorolskich cór.

Mylóm sie ludziska chwoląc sie radośnie, że to wroz z majątkym jejich hónor rośnie.

Dwa razy sie, borok, żynił, a dwa razy źle. Bo ta piyrszo mu uciykła, a ta drugo nie.

Kupił wóm se auto, teraz sie raduje, że mo aspóń cosik, co mu zapaluje.

Skarży sie galan swoimu bratu, jak wieczór do łóżka legnie: – Moja galanka je jako szrubek, bez matki nigdzi sie nie gnie.

– Ni mogym usnyć, co bych mioł zażyć? – pyto poeta doktora. – Radzym wóm wdycki przeczytać wieczór to, coście napisoł wczora.

– Jak cie jako starość nóńdzie, po cóż sie mosz tropić? Każdóm starość trzeba hnedka w plosie kaj utopić. – Dobro rada nade wszecko, prowdym, chłopi, mocie. Ale czy jo moją starą dostanym ku wodzie?

Mój stary je mi strasznie niewierny, za każdóm babóm hned leci. Jo ani nie wiym, czy też sóm jego tych troje, co móm ś nim dzieci.

 („Zwrot” 1978 nr 2, 3, 4, 5, 6, 7)