Straszydło nocne

Opowiadajóm starzi ludzie, że w Olszynie, tam jako sie idzie chodnikym na Kympy, dycki nieskoro straszyło. Jakisi gazda bezma, ze Stónawy był czy ze Suchej, co za swojigo życio babe moc bijoł i chałupe przepił, po śmierci musioł za to wszystko ciynżko pokutować.

Tak dycki wieczór, kole nowiu, jak sie nadobrze zećmiło, to go ludzie słyszeli, jak tam chodził w Olszynie po barzelisku i narzykoł głośno, i jynczoł tak przejmujónco, że gdo go usłyszoł, to mu aż włosy na głowie stowały.

Ale to było downo, isto kiesi za Austryje.

Bydzie tymu kierysi miesiónc, szeł se chodnikym na Kympy jedyn pyndzyjista. Człowiek bardzo porzóndny, sprawiedliwy i lutościwy. Gwiozdy przeświycały na niebie, ale ćma było, że chodnik, choć wydeptany i suchy, tak ledwa sie szarził przed nim.

Idzie se chłopisko pómału, był boso, tóż po cichu, nad czymsi zamyślóny, prawie przez Olszyne, kole barzeliska, aż tu nogle w krzokach o pore kroków od niego cosi jynczy, jynczy i stynko…

W mig sie mu przipómniało, co ludzie opowiadali o tamtym chłopie, o pokutujóncym tu pijoku-bijoku. Skruszył go całego strach przeogrómny. Ale i lutość poczuł w sercu nad nieszczyńśnikym takim. Ni mo sie go co boć.

Przeżegnoł sie do istoty i woło do krzoków:

– Czego ci potrzeba duszyczko ciyrpiónco?

A spoza krzoków zachrapły głos sie odzywo:

– Kónsek papiyru!

(Z dorobku Leona Derlicha. „Zwrot“ 2005 nr 7)