Dziś obchodzi urodziny

Życie człowieka rozpatrywać można w kategoriach czasu i miejsca. Symptomatyczne jest to zwłaszcza w wypadku człowieka teatru, którego ulotne działanie sceniczne ma miejsce tu i teraz, a ślad pozostawia w przeżyciach widza. Jedną z postaci, która znak swojej osobowości wyryła głęboko w najnowszych dziejach kultury Zaolzia, jest pochodzący z Nawsia dyrektor Teatru Cieszyńskiego w Czeskim Cieszynie Karol Suszka.

– Ukształtował mnie repertuar realistyczny. Najbardziej odpowiadają mi autorzy amerykańscy i rosyjscy z Czechowem na czele. Kiedy przyjechałem z Pragi, jedną z pierwszych sztuk, które wywarły na mnie niesamowite wrażenie, był „Zaklinacz deszczu”. To klimat, który mi najbardziej odpowiada. Przejście od realizmu do metafory jest dla mnie ogromnie interesujące. Do dziś drążę ten nurt teatru realistycznego. Z wielką przyjemnością powróciłem do „Zaklinacza deszczu” w Scenie Polskiej. Tak samo bardzo przyjemnie wspominam „Wiśniowy sad”, to było moje wielkie doświadczenie z Czechowem. Na reżyserii w Pradze uczono mnie, by w realizacjach wielkich dramaturgów nie silić się na pomysły. Trzeba oddać dany tekst tak, jak jest napisany. Długo nie wiedziałem, na czym to polega. Jak wydobyć to wszystko poprzez aktora w jego konkretnym działaniu scenicznym. Rozumując w ten sposób, doszedłem do Różewicza.

– Kiedy miałem zagrać główną rolę w „Kartotece” Tadeusza Różewicza w reżyserii Bogdana Cybulskiego, z którym spędziliśmy długie godziny na rozmowach, nagle zacząłem rozumieć każde słowo, wiedziałem, co oznacza i jak je skonkretyzować. Było to niesamowite doświadczenie dla mnie jako dla aktora. Zresztą to przedstawienie odbiło się głośnym echem nie tylko na naszym terenie, gdzie uznano je za tak niedobre, wręcz tragicznie niedobre, że należy je zdjąć, ale także w Polsce i w Pradze, gdzie stało się dosłownie wydarzeniem artystycznym. Do tej pory uważa się, że w Scenie Polskiej Teatru Cieszyńskiego w Czeskim Cieszynie miała miejsce jedna z najlepszych realizacji „Kartoteki”.

(Moje miejsce jest w tym zakątku. „Zwrot” 2010 nr 4)