Bałucha

W każdej dziedzinie, mieście albo robocie se noidzie człowiek, kiery przeganio, czili bałuszi. Nikany go nazywajóm „bałucha“, indzi zaś „kłóta“. We fabryce, kaj robił mój tata, też był taki jedyn. Był bezmali z Bukowca a możne se nazywoł Sikora, Karch albo Byrtus. No a jak chłopi mieli pauze na swaczine, tak wdycki wykłodoł jakisi dziwy. Chłopi mu, prowda, spoczóntku wierzili, ale czim dali go posłóchali, tym wiyncej se śmioli. No a Byrtus wdycki powiedzioł: „Jak mi nie wierzicie, tak se spytejcie moji starej. Una to widziała“. No a był potym dłógo łobrażóny.

Roz też prziszeł cosi pojeść i był taki smutny. A chłopi sie go pytajóm: „Jozef, cóż ci je?“ A Jozef spuścił: „Łóni żech postawił stodołe. Zrobił żech z betónu porzóndny zakład, aby wydziyrżała na wieki. Dzisio rano idym do roboty, a tu jedyn róg stodoły jakisi pochylóny! Też żech se porzóndnie wylynkoł! Idym ku stodole, a tu taki dziury w zakładzie, jak rynka! I tymu tyn róg stodoły taki pochylóny! Tyn zakład był podgryzióńy i dziurawy, jak durszlok! To mógły zrobić jedynie szczury betóniory, kiere prziszły z Wieśnioka!“ „Cooo? Cóż to prawisz za cuda?“ „Wy nie znocie szczurów betóniorów? Taki betónior wóm podgryzie aji całóm chałupe!“ I chłopi sie zaczli strasznie śmioć! „No Jozef! Tyś tymu zaś doł.“ „Jak mi nie wierzicie, tak se spytejcie moji starej. Una to widziała.“ I poszeł precz naborsuczóny.

PIPRUS

Cały tekst można przeczytać w lipcowym numerze „Zwrotu„.