Na Gody

Jadło sie dycki grochowóm polywke. Troche kapusty też było. Pieczki z gruszkami do grómady, gryzek też. My tu dycki ryby mieli. Sztrucle też były. Tata mioł pół litra rómu.

Papuczami sie chybało, głównie dziełchy. Jabka sie kroły, orzechy sie łupały po sztyry. Szupy z orzechów a kości z ryb musiały leżeć pod strómkym dwa czy trzi dni, a potym pod strómki to dali, aby rodziły.

Na pszczoły sie we Wilije klepało, po ulu, aby miały godnie miodu.

Potym jeszcze było jedno. Światło sie zgasiło, a zapoliło sie świyczke. A na jednym miejscu stoli, musieli jedni za drugim dmuchać a gasić. Kaj tyn dym z te świyczki szoł. Ale nikiery to tak pieknie umioł, że to ku dwiyrzóm mu nie szło, yny szło mu to ku łóżku abo tam ku oknu, abo ku olmaryji. Jak dym szoł ku dwiyrzóm, że umrze do roka. Jak szeł ku łóżku albo ku olmaryji, ku szrańku, jak sie to prawiło, że nie pujdzie nigdzi.

Dziołchy chodziły na pole posłóchać, z kiere stróny psy szczekajóm. Tam stela przidzie galan.

Zwiyrzyntóm sie nosiło to, co sie jadło. Od stołu zbytki. Yny gospodyń mógła odyńść od stołu.

(Na tropach folkloru. Pietwałd. „Zwrot” 1984 nr 1)