Sierp Księżyca w pobliżu Wenus i Marsa

Od kilku tygodni na porannym niebie przed wschodem Słońca błyszczy bardzo jasna Wenus. Pod Wenus przy dobrych warunkach można odnaleźć słabszego Marsa. Do obu planet jutro rano dołączy sierp Księżyca.

W lutym wysokość Słońca nad horyzontem systematycznie rośnie. W porównaniu do początku miesiąca dzień wydłużył się o godzinę i pół. Dziś Słońce na naszych terenach zanurzy się pod horyzont około godziny 17:22. Jutro – w niedzielę 27 lutego br. wejdzie około godziny 6:32.

Wieczorne niebo

Na wieczornym niebie brak planet. Jowisz znajduje się już blisko Słońca i z tego powodu na niebie jest niewidoczny. Pojawi się dopiero wiosną na porannym niebie. Jednak w pełnej krasie możemy obserwować gwiazdozbiory zimowe.

Podczas zimowych miesięcy na niebie dominuje gwiazdozbiór Oriona. Łatwo go odnajdziemy za pomocą załączonej mapki. W środku między czerwonawą Betelgeuse w górze a niebieskawym Rigelem w dole znajduje się Pas Oriona, składający się z trzech niebieskich gwiazd. Poniżej Pasa kilka słabych gwiazdek tworzy miecz rycerza.

Jeżeli Pas Oriona przedłużymy, to posuwając się w jednym kierunku natrafimy na Aldebarana w Byku (często zwanego „czerwonym okiem Byka”), a w drugim na Syriusza w Wielkim Psie. Syriusz jest najjaśniejszą gwiazdą naszego nieba. Ma barwę białą, lecz skutkiem swego niskiego położenia zwykle silnie migoce, mieniąc się przy tym barwami tęczy.

Linia łącząca Rigela z Betelgeuse biegnie w kierunku gwiazdozbioru Bliźniąt, którego najjaśniejszymi gwiazdami są samotne bliźnięta: Polluks i nad nim leżący Kastor. Między gwiazdozbiorami Wielki Pies i Bliźnięta leży konstelacja Mały Pies z pomarańczowo zabarwionym Procjonem. Nad Orionem znajduje się Woźnica z najjaśniejszą gwiazdą Kapella, którą zwiemy też Koza.

Do łatwiejszego wyszukiwania gwiazdozbiorów służy nam siedmiokąt, którego wierzchołki tworzą najjaśniejsze gwiazdy nieba zimowego. Kolejno jest to Rigel w Orionie, Syriusz w Wielkim Psie, Procjon w Małym Psie, Polluks i Kastor w Bliźniętach, Kapella w Woźnicy i Aldebaran w Byku. W środku tego siedmiokąta leży czerwonawa Betelgeuse.

Koniunkcja Księżyca z Marsem i Wenus

Każdy, kto rano około godziny 6:00 spojrzy na niebo, nie może przeoczyć lśniącą Wenus, która od kilku tygodni zwiastuje wschód naszej Dziennej Gwiazdy. W lutym Wenus osiągnęła maksimum swej jasności i naprawdę nie można jej przeoczyć na tle zorzy poranka w kierunku południowo-wschodnim.

Na porannym niebie widoczny jest również czerwonawy Mars, który znajduje się w prawo pod Wenus. Mars jest mniej wyraźny i znajduje się nisko nad horyzontem, dlatego do jego obserwacji trzeba wybrać miejsce z odsłoniętym horyzontem w południowo-wschodnią stronę. Oczywiście potrzebne jest również bezchmurne niebo i przejrzyste, czyste powietrze nad horyzontem.

Jutro rano, w niedzielę 27 lutego br., do Wenus i Marsa dołączy sierp Księżyca. Jego tarcza oświetlona będzie zaledwie z 15%. Będzie miała wyraźny kształt litery C, co oznacza, że Księżyc cofa się i podąża do nowiu, który osiągnie w środę 2 marca br. Księżyc w tym dniu wschodzi około godziny 5:13 i zachodzi o godzinie 12:55.

Wzajemne położenie Księżyca, Wenus i Marsa w niedzielny poranek około godziny 6:00 widać na dołączonej mapce nieba. Warto rozpocząć obserwacje wcześniej, ponieważ z każdą minutą niebo staje się jaśniejsze i Mars będzie dosłownie na granicy widoczności gołym okiem.