Adam Ćmiel: Z Piosecznej na Wielką Pardubicką

W niedzielę stanął na starcie najstarszej czeskiej gonitwy Wielka Pardubicka. Spełnił swoje marzenie z dzieciństwa. O tym, jak rozpoczął karierę jeździecką, opowiedział nam pochodzący z Piosecznej Adam Ćmiel.

Od kiedy pan trenuje jeździectwo?

Od dziesięciu lat.

Gdzie pan zaczynał trenować sportowo?

Sportowe treningi zaczynałem w Jabłonkowie, był tam klub jeździecki. I tam stawiałem swoje pierwsze kroki jeździeckie.

A kiedy zaczęła się pana przygoda z końmi jako taka?

Dziadek miał konia pociągowego. Z tym koniem robił wszystko. Nie było maszyn i wszystko się robiło koniem. Cała rodzina chodziła na pole pomagać, bo dziadek miał duże gospodarstwo. A ja zawsze kręciłem się koło tego konia, bardzo mi się podobało, jak dziadek z koniem pracował.

Czyli pierwsza pana praca z koniem to było prowadzenie konia z pługiem.

Tak

To jak pan od pługu i konia pociągowego przeszedł do jeździectwa?

Jak miałem dziesięć lat, widziałem w telewizji Wielką Pardubicką. I wtedy powiedziałem sobie, że chciałbym coś takiego robić.

A wtedy już pan jeździł, kiedy nie było pracy w polu, na dziadkowym koniu pociągowym?

Nie. Mojej sąsiadce Ewie rodzice kupili konia wierzchowego. I ona mi powiedziała, żebym przyszedł na niego popatrzeć. Zacząłem tam chodzić, czyściliśmy go, raz mnie na niego posadzili i mi się to bardzo spodobało.

Ile pan miał wtedy lat?

Około dziesięciu.

Czyli mniej więcej w tym okresie, kiedy pan widział w telewizji Wielką Pardubicką i zamarzył tak trenować?

Tak. Może trochę później. Chciałem wtedy, żeby rodzice zapisali mnie na zajęcia do jakiegoś klubu. Nie wiedzieliśmy, gdzie taki jest, ale w gazecie przeczytałem, że są jakieś obozy konne i właśnie w jedno lato byłem na takim w Jabłonkowie. No i później już trenowałem w tym klubie w Jabłonkowie.

W niedzielę po raz pierwszy startował pan w Wielkiej Pardubickiej. A wcześniejsze sukcesy?

Chyba udział w wyścigu we Włoszech, gdzie zwyciężyłem w gonitwie będącej kwalifikacją do największego wyścigu we Włoszech.

A w ogóle pierwszy sukces na polu jeździectwa sportowego?

Mój pierwszy jeździecki sukces zaliczyłem w Polsce, we Wrocławiu. Pojechałem na nie w sumie przez przypadek. Kolega, który nie mógł wziąć w nich udział, zadzwonił do mnie, czy bym nie pojechał zamiast niego. Pojechałem i wtedy zwyciężyłem pierwszy raz w ogóle.

Jak pan ocenia udział w Wielkiej Pardubickiej? Z czego jest pan najbardziej zadowolony?

Najbardziej zadowolony jestem z tego, że w ogóle mogłem stanąć na starcie. W tych zawodach startuje największa elita jeździecka Republiki Czeskiej i jest bardzo wielka konkurencja. Już sam fakt zakwalifikowania się do zawodów jest prestiżowy.

Jak się pan czuł przed tą gonitwą? Wcześniej przecież zdarzył się panu upadek.

Tak. W wyścigu tuż przed głównym startem na trzeciej przeszkodzie od końca koń zrobił wielki błąd i obaj razem upadliśmy.

Ale nic się nie stało ani panu ani koniowi.

Nie, nic.

Jak wygląda pana dzień? Ile czasu zajmuje panu sam trening, a ile czasu w ogóle spędza pan z koniem?

Moja praca w Wielkich Karlowicach u trenera Radka Holčáka polega na tym, że robię z końmi to, co zarządzi trener. Jestem z nimi przez cały dzień.

Czy zawodnik tej klasy sam przygotowuje swojego konia, czyści go, siodła czy tym zajmują się pracownicy stajenni, a zawodnik tylko siada i trenuje?

Robię wszystko przy tych koniach. Troszczę się o nie, siodłam. Trzeba wszystko przy koniach robić.

Łączy pana z wierzchowcem jakaś więź? Ten, na którym pan startował, to jest koń, z którym najwięcej pan trenuje?

Nie. Jest nas więcej jeźdźców i się zmieniamy tak, by każdy z nas trenował każdego konia. Nie jeżdżę stale na jednym koniu. Jako jeźdźcy musimy nauczyć się, jak pracować z każdym koniem.

Jak, oprócz samego treningu z koniem, przygotowuje się pan do zawodów? Czy jakieś inne ćwiczenie ogólnorozwojowe? Jakaś dieta?

Pływam w basenie trzy razy w tygodniu, to jest najlepsze ćwiczenie dla mnie. Muszę też biegać, jeździć na rowerze. Utrzymanie dobrej kondycji jest najważniejsze.

Był pan uczniem polskiej szkoły w Jabłonkowie. Jak wspomina pan lata szkolne?

Bardzo dobrze. Moja klasowa, pani Renata Staszowska przypomniała mi ostatnio, że byłem hiperaktywny, nie mogłem usiedzieć w ławce. I wtedy wypuszczała mnie na korytarz, ja tam sobie pobiegałem i wracałem z powrotem do klasy i byłem już spokojny.

(indi)