W Białogrodzie pradawnym słowiańskim zwyczajem przepędzali zimę

W Białogrodzie – zrekonstruowanej pod Strumieniem X-wiecznej osadzie warownej w sobotnie popołudnie 16 marca przyjrzeć się można było rekonstrukcji słowiańskiego obrzędu Jare Gody, czyli przegnania odchodzącej zimy i rozpoczęcia sezonu wegetacji.

Dawni Słowianie przywiązywali wielką wagą do cyklów natury. Nic dziwnego, wszak byli od niej zależni bardziej, niż dziś jesteśmy w stanie sobie wyobrazić. – Nie na darmo dawniej ludzie pytali, ile ktoś ma wiosen. Bo w tamtych czasach przeżyć zimę było naprawdę ciężko – wyjaśnia Katla z Białogrodu. Wie, co mówi. Mieszka na stałe w zrekonstruowanej osadzie, w półziemiance bez prądu, bieżącej wody i innych wygód, które w XXI wieku wydają się nam oczywistością.

– Gród powstał z marzenia ludzi, którzy chcieli dotknąć tamtego okresu, którzy chcieli to życie prowadzić takie prostsze, a zarazem trudniejsze. Gród powstał też z marzenia, żeby pokazać ludziom, jak to kiedyś było naprawdę. Żeby inni też mogli tego dotknąć i spróbować, a nie tylko popatrzyć przez szklaną gablotę muzeum. Tutaj możecie z nami świętować, tutaj możecie zobaczyć, jak się żyło. Każda z chat jest budowana metodami, jakie w tamtym okresie były stosowane – wyjaśnia oprowadzająca po grodzie grupkę turystów Tarja z drużyny Udgard Gliwice.

Bo w dni takie jak ten, kiedy w osadzie organizowane są różnego rodzaju imprezy mające przybliżyć zwiedzającym świat dawnych Słowian, drewniane wrota warowni otwarte są szerok0,o zapraszając wszystkich, którzy chcą poznać kawałek X-wiecznej historii w sposób namacalny.

Od rana więc w osadzie toczyło się gwarne życie. Ludzie w strojach z epoki krzątali się po obejściu. Jedni przygotowywali rekwizyty do planowanego obrzędu, inni zajmowali się codziennymi pracami, jak gotowanie – oczywiście na ognisku, w żeliwnych kociołkach.

A pod wieczór, przed zachodem słońca wszyscy udali się do Świętego Gaju, by obudzić Mokoszę – słowiańską boginię płodności i urodzaju. Po czym korowód rekonstruktorów wraz z gośćmi ruszył nad pobliski staw, gdzie podpalili i utopili Marzannę, jako symboliczne przegnanie odchodzącej zimy i rozpoczęcia sezonu wegetacji. Tak więc żegnaj zimo!