Stryki

Jedna baba miała chłopa, tyn nie chcioł jeść wodziónki.

Bónczoł na nióm przi obiedzie: – Dyć też zrób co od mónki!

Nawarziła śliżek z mlykym, były dobre, fajnowe.

Ale chłop zaś ubolywoł: – To je jodło jałowe.

Tak mu nawarziła gryzku, jako dziecku w pierzince.

– To jo nie chcym, to je miynki, to se człowiek uślimpce.

– Przeca worz uż co lepszego, dyć jo je kyns boroka,

jeśli to tak dali pujdzie, bydziesz wdowóm do roka!

Uż se rady nie wiedziała, nawarziła fazoli.

– To je do mie? Katać też tam, brzuch mie z tego rozboli.

A tak staro sama z płaczym dała se do becoków,

potym zaszła do piwnice, prziniósła kosz zimnioków.

Naszkrobała, opłókała, na strużku ich poczła trzić.

– Spróbujym jo, mój chłopeczku, stryków też roz nasmażić.

– Nale stryki, moja staro, to je to, co jo móm rod.

A nie stanył od talyrza, aż ich wszystkich dwanost zjod.

Moji babki, jeśli chcecie, aby wasz chłop z chyncióm jod,

tak mu dejcie yny tego, co ón chce, a co mo rod!

ZP