Pierre Curie – mąż Marii Skłodowskiej

15 maja 1859 r. w Paryżu urodził się Pierre Curie, przyszły mąż Marii Skłodowskiej. O Polsce mówił: „Ten kraj jest bardzo piękny. Rozumiem teraz, jak można go kochać” (Ève Curie, Maria Curie)

Był synem lekarza Eugene Curie i Sophie-Claire z domu Depouilly. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w 16 roku życia Pierre rozpoczął studia fizyczne na Sorbonie. Po dwóch latach wytężonej pracy uzyskał licencjat z fizyki i jako dziewiętnastoletni młodzieniec rozpoczął pracę w charakterze asystenta prof. Dessainsa na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Paryskiego.

Pierre Curie był jednym z najznakomitszych fizyków na przełomie XIX i XX w. Dzieła Pierre’a Curie zebrane w tomie liczącym ponad 600 stron, świadczą o jego zainteresowaniu różnymi działami fizyki i związanymi z nią naukami.

25 lipca 1895 r. zawarł związek małżeński z Marią Skłodowską. W roku akademickim 1904-5 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego Uniwersytetu Paryskiego na Wydziale Matematyczno-Fizycznym. W 1905 r. został członkiem Francuskiej Akademii Umiejętności.

Zginął śmiercią tragiczną 19 kwietnia 1906 r., przejechany przez konny wóz ciężarowy w czasie przebiegania przez ulicę w Paryżu.

DOROBEK

„Pierwsza jego wada to to, że jest genialny, co u współzawodników wywołuje nieprzejednaną, głuchą ku niemu niechęć” – pisała Ève Curie.

Wraz z bratem Jacques’em, starszym o trzy i pół roku, asystentem prof. Friedla w laboratorium mineralogicznym Sorbony, wykryli nowe zjawisko: piezoelektryczność. Przy ściskaniu lub przy rozciąganiu kryształów wzdłuż pewnych osi otrzymujemy na ściankach kryształu ładunki elektryczne. Bracia Curie określili prawa, którym odkryte zjawisko podlega, a kilka lat później Pierre Curie sformułował prawa ilościowe odnoszące się do zjawiska piezoelektrycznego.

Interesował się związkiem zachodzącym między szybkością wzrostu ścian kryształów a ich energią powierzchniową i gęstością rozmieszczenia w nich drobin. Dostrzeżone prawidłowości ujął Pierre w prawa, które później szeroko rozwinął Max Born i szereg innych fizyków. Późniejsze badania Paula Langevin nad piezoelektrycznością doprowadziły do wykorzystania tego zjawiska dla otrzymywania ultradźwięków, które znalazły szerokie zastosowanie we współczesnej technice.

W roku 1884 ogłosił dwie prace poświęcone symetrii, której problemy będą dominowały w jego naukowej działalności przez szereg lat. Badania podstawowych i ogólnych zagadnień nauki o symetrii kryształów oraz roli symetrii w zjawiskach fizycznych doprowadziły do sformułowania w roku 1885 ogólnej zasady symetrii. Pierre wyraził pogląd, iż własności substancji zbudowanej z kryształów mogą być w przejrzysty sposób wyjaśnione w oparciu o elementy symetrii tworzących ją kryształów.

Prowadził badania zmierzające do wykrycia korelacji zachodzących między własnościami magnetycznymi ciał, które podzielił na ciała diamagnetyczne, słabomagnetyczne i ferromagnetyczne. Dzięki badaniu własności tych ciał w różnych temperaturach i w zmiennym polu magnetycznym sformułował szereg praw fizycznych

Prowadził rónież badania zmierzające do wykrycia korelacji zachodzących między własnościami magnetycznymi ciał, które podzielił na ciała diamagnetyczne, słabomagnetyczne i ferromagnetyczne. Dzięki badaniu własności tych ciał w różnych temperaturach i w zmiennym polu magnetycznym sformułował szereg praw fizycznych.

Odkrył, iż tkanki żywe poddane działaniu substancji promieniotwórczych ulegają zniszczeniu. Ten fakt podsunął mu myśl wykorzystania fizjologicznego działania radu w leczeniu pewnych chorób skóry. Dzięki temu rozwinęła się nowa dziedzina wiedzy medycznej – curieterapia.

Pierre Curie badał wpływ pola magnetycznego na promienie wysyłane przez rad oraz zasugerował wykorzystanie poznanych praw rozpadu promieniotwórczego do mierzenia czasu.

W roku 1903 Pierre Curie, Maria Skłodowska-Curie i Henry Becquerel otrzymali Nagrodę Nobla z fizyki.

Źródło: Polonijna Agencja Informacyjna