Podziękowanie

Muszym podziynkować!

Eszcze nie tak downo, jak żech cosikej napisoł abo przemówił po naszymu, tóż se na mie dziwali, jak bych mioł parszywki. Wtedy aji nasi z tytułami pisali w gazecie, że po naszymu by se nasze dziecka ni miały pomówić ani przez feryje.

O tym, że kole nowej szkoły se uż też dłógo nie mówi po naszymu, wóm ni muszym przipóminać. Aji starki ze swojimi wnukami, kiere tam chodzóm, nie mówióm po naszymu. Akurat jak cosi rufijoki przeszkrobióm, a starke rozpajedzóm, tóż ta nasmolóno se zapómni, nadowo po naszymu, ale jak se skapuje, że je odewrzyte okno, tóż to dokóńczy litanij w urzyndowym jynzyku…

Uż żech myśloł, że to idzie z nami z kopca, bo aji tablice na mistrzowickim kopcu przestali pucować, a potym jóm kierysi ukrod, abo schowoł na pomióntke, że też tako tu wisiała.

Przeca se cosi gło w sercach, że po naszymu nas uż kupe wieków łónczy naszo gwara, że bez ni by nas tu można nie było, abo malutko kupka. Zaczło se aji troche pisać po naszymu, sym tam cosi napiszóm we Zwrocie aji Kalyndorzu ślónskim, a aji w ostrawskim radiju redaktor Kubica też cosi naszego puści do eteru.

Przed sto rokami, prawie we Wilije, se narodził Adam Wawrosz, co tak pieknie pisoł i mówił po naszymu. Teraz se doczkoł sławy, bo w listopadzie w Trzińcu zorganizowali na wspómniyni o nim pieknóm impreze. Ludzi była pełniutko sala, miyndzy nimi aji jego żóna, potómni, aji paniczka, kiero kieruje Trzińcym, aji konzulka, pan z Warszawy, ksiądz, dyrektorzi i zocni goście.

Jak nasz Daniel Kadłubiec, a potym Tadek Filipczyk zaczli chwolić to, co mómy nejpiekniejsze po przodkach, jak przipómnieli aji uż zapómniane słowa, tóż żech ożył, że to eszcze ni ma taki nejgorsze z tóm naszóm mowóm. Jak szwarne dziołuszki zaśpiwały po naszymu, a ku tymu im młodzi zagrali, tóż mi aji oczy zwilgły.

Jak z Adamowej dzichty wycióngli ty jego piekne przedstawiynia, tóż to cało sala se śmioła do rozpuku, a ludzie klośkali tak, że ich beztak aji w pyndziałek szczypały rynce.

W duchu żech dziynkowoł Adamowi za to, że choć se wykludził do nieba, tóż nóm tu niechoł moc pieknych wiecy.

Też żech se prawił, że muszym wszystkim tym, co to zorganizowali, zapłacili, aji wystympowali pieknie po naszymu, podziynkować. Moja starka mi dycki wtłókali do czepónie, że jak cosi dostanym, abo aji za dobre słowo muszym pieknie podziynkować – inaczy że to je taki grzych, jak bych cosi ukrod.

Tóż moc pieknie wszystkim dziynkujym! Starzik Władek