Pogoda spłatała groźnego figla. Wyprawa „Beskidzioków” na Smrk

OSTRAWICA / Szeroką wygodną leśną Drogą Książęcą, po kamienistej wąskiej ścieżce leśnej i po ścieżce okolonej zmurszałymi pniami wierzb. Tak zmienną trasę przemierzyli członkowie i sympatycy Polskiego Towarzystwa Turystyczno Sportowego „Beskid Śląski” w Republice Czeskiej, którzy we wtorek 23 maja wybrali się na wycieczkę z Ostrawicy na Smrk.

Na mający wysokość 1276m n.p.m. Smrk  podchodzili czerwonym szlakiem. Wycieczkę prowadziła Martina Szotek. — Szczyt Smrku nie wyróżnia się widokami. Tylko w kierunku północno-zachodnim można podziwiać masyw Ondrzejnika. I tak na szczycie nie zabawiliśmy zbyt długo, bo grzmoty zwiastujące nadejście burzy nie pozwoliły nam długo zachwycać się widokami. Gdy się rozległy, to od razu rozpoczęliśmy szybkie zejście szlakami na przemian czerwonym i Barabską Ścieżką — relacjonuje Martina Szotek.

Skąd wzięła się nazwa Barabska Ścieżka?

Baraba było określeniem używanym dla włoskich robotników pracujących przy budowie kolei i tuneli. W połowie XIX wieku, gdy w górzystych regionach Śląska dopiero budowano kolej, linie kolejowe z tunelami już istniały we włoskich Alpach. Dlatego sprowadzano robotników z tamtych terenów, którzy mieli doświadczenie w tego typu pracach. Ważne jest również, że wszystko to działo się w ramach jednego państwa – monarchii austro-węgierskiej. Określenie „baraba” miało negatywny wydźwięk. Przybysze byli obcy i wzbudzali strach wśród miejscowych ludzi. Żyli w prymitywnych warunkach, w prowizorycznych barakach. Nie mieli dostatecznych środków do życia i ciężko pracowali za niskie wynagrodzenie, co przyczyniało się do ich ubóstwa. To wszystko sprawiało, że budzili jeszcze większy lęk.

— Końcową partię niebieskim szlakiem do Ostrawicy schodziliśmy już w strugach deszczu. Trasa była raczej trudna, ale urocza — podsumowuje kierowniczka wycieczki.

(indi)