Przysłów nigdy za wiele

Szafuje z pinióndzami jak z wodóm przi studni.

Świat byłby moc piekniejszy, dyby nie ty ludzki jynzyki.

Dzierż galana na linie, aż sie drugi nawinie.

Myśli se, że drugi je taki głupi, jak ón je móndry.

Jak ludzie moc pogdokujóm, to dycki cosi wygdoczóm.

To tu po nim, co po psie w kościele.

Umrzytego sie nima co boć – żywi ludzie sóm źli.

Tela wiy, wiela zjy.

Nikiery je nimocny, jak mo co zrobić, a nikiery je nimocny, jak nimo co robić.

Ludzióm gymby nie zawrze.

Co by sie człowiek staroł – dyć zaś jakosi bydzie.

Gabie, aż se roz spoli.

Sześciocolowy gwóźdź zjod, a nic mu nie było.

Tobie już też śniyg na głowe popaduje.

Fulała wyfuloł, drzistok dali drzistoł.

Gdo do małymu dziecku kwitu, tego obiesić za obie nogi.

Nimoc naroz wlezie do człowieka, a potym pómału wylazuje.

Brzitwe, babe i koło sie nie pojczuje.

Jo nima twój błozyn.

Miedza miedzóm, a kamiyń granicóm.

Połowiczno robota sie rada mści.

Kierómsi te koróne trzeba mieć dycki w rynkach.

Niechej se, to ci bydóm na głowie drzewo rómbać.

Rozumie – pódź ku mie.

zebrał Lech (1955)

(„Zwrot“ 2005 nr 1)