Z teki Antoniego Szpyrca (2)

Jak financ chladoł szpyrytus

Kole Jabónkowa, a nie jyny, to każdy wiy, że na polski strónie mieli łodjakżiwa dobry, a kiejsi aji łacny szpyrytus. To też w Jabónkowie była tako partyja, kiero tyn szpyrytus z Polski szmuglowała we wielkim. Miyndzy nimi był też niejaki Byrtus. Mioł kónia a wóz i woził do Jabónkowa mlyko z Bukowca aji z Piosku.

Jednego razu też jechoł, na wozie mioł pełno banioków z mlykym, a w jednym tym banioku mioł piynćadwacet litrów szpyrytusu. Jak przijyżdżoł do Sigły, z lasa wylazuje financ:

– Stójcie, kaj jedziecie.

W Byrtusowi dusziczka mało, ale prawi po prowdzie:

– Do Jabónkowa, do mlyczarni.

– Tak to pojadymy społu – prawi financ i szkrobie sie na wóz. Siednył na jedyn z banioków i jechali. Jak przijechali na rynek, financ prawi:

– Łotwiyrać!

Byrtus, wólki nie wólki, łotwiyroł jedyn baniok za drugim. Co jedyn łodewrził, to mu było coroz wiyncej ciepło. Na kóniec zdymbioł. We wszeckich baniokach było mlyko, szpyrytusu nigdzi. Byrtus rozmyślo: – To przeca ni ma możne, kajż je tyn szpyrytus?

Financ ześlóz, podziwoł sie jeszcze pod wóz, czi tam co ni ma, i pómogoł se precz. Byrtus stoi cały gupi, dziwo sie na wóz i dziepro teraz widzi, że szpyrytus sie nigdzi nie stracił.

Chciało sie mu strasznie śmioć, ale ludzie by se myśleli, że je piźniynty. Baniok, na kierym siedzioł financ, stoi na wozie dali zadeklowany. Byrtus był rod, że tyn financ tego szpyrytusu nie naszeł, bo by mioł łostude, a co gorszi, prziszełby ło zarobek. Jabónkowscy gospodzcy już na jego towar czakali.

(Antoni Szpyrc)

(Mozaika. „Zwrot” 1991 nr 7)