Trucina (po naszymu)

Byli dwo Jackowie, hónorowi, jak se patrziło na sklepikorzów, czili kaufmanów. Nimieli se moc radzi, bo se kapke kónkurowali. Co sprzedowali, je już po rokach jedno, ale w każdym przipadku ni mieli głymboko do kapsy.

Piyrszi kaufmann se móg nazywać Maks a tyn drugi Izydor. Maks mioł pieknóm babe, za kieróm se wszyscy chłopi łoglóndali, Izydor zaś takóm prałobyczajnóm.

Jako sómsiedzi se spotykali czynsto na dworze, albo na rynku. Tak samo było aji z babami. No a tyn Izydor se do tej Maksowej Malki fest zalycoł. Robił to tak pocichu niełokacie. Malka se spoczóntku chichotała i przewracała łoczami, no ale po czasie tam jakosi iskra przeskocziła i była rynka w rynkowie.

Biydny Maks ło tym dłógo nie wiedzioł, bo jich nie nachytoł, ale podejrzyni go nie łopuściło. Kupa razy se z Malkóm aji porzóndnie powadzili, jak nigdy przed tym. Roz jóm chcioł aji chlasnyć po gymbie.

Malka aji tak nic nie powiedziała a jeszcze była nafuczano.

– No,wszak roz prowda wyndzie na wyrch – prawił Maks – Roz łobanujecie!

Nie trwało to dłógo i padła kosa na kamiyń. Na jesiyń se urzóndzoł gón na zajóńce. Mieszczanie wycióngli ze szifónerów zielóne ancugi, kłobokuki z federkuszami i łopucowali tuplówki. No i szli na gón.

Strzylali łostoszejść, aji jakisi piesek padnył a zajónczków leżało na łónce ze stówke aji z poryma lisami. No a po gónie se szło do gospody pić, jak se patrzi na porzóndnych jegrów.

Maks z Izydorym powiesili na rechlym wedle sebie tuplówki z patróntaszkami i siedli ku stołu. Każdy ku swojim kamratóm. Potym se jadło, piło, kurziło aji śpiywało.

No a Izydor, kiery móg za niezgodym Maksa z Malkóm, kapke rozdziwoczany gorzołkóm, se powiedzioł, że cosi Maksowi wymaści.

Jak szeł tam, co aji cysorz chodzi pieszo, tak jego oko padło na na taszkym łod Maksa. Podziwoł se do ni a tam tako szumno wiyrszla! Maks se jóm wzión na gón, gdyby mioł głód.

– Aspóń mu zjym tóm wiyrszle, jak już nic – prawił se Izydor. Zjod wiyrszle kapke na siłe, bo był najedzóny i szeł se siednyć ku stołu. Niewszimnył se, że go Maks cały czas widzi, jak tam cosi czaruje.

Teraz Maks szeł kole wieszoka a jak se wracoł, tak se podziwoł do taszki a wiyrszle nie było! Teraz prziszła Maksowo chwila! Prziszeł do sale i prawi: „Chłopi, stała se tako wiec. Mioł żech w taszce wiyrszle napuszczónóm trucinóm, bo se mi szczury w magazynie rozmógły i chcioł żech jóm tym szczuróm podchynyć, aby poscypały. No a isto kierysi z was mi jóm zjod. Prziznejcie se gdo hónym, aż ni ma nieskoro, bo tu grozi śmierć”!

Chwile było cicho. Jedyn se dziwoł na drugigo i kiwoł głowóm. Tu se dźwigo ze stołka Izydor, blady jak ściana i prawi: – Sómsiedzie, toch był jo. Ratujcie!

No a teraz zaczón cyrkus! Wszyscy wrzeszczeli jedyn przez drugigo, jak ratować Izydora!

No a tu Maks prawi: – Tu nie pómoże żodyn doktór. Jak chcecie żić, tak musicie wypić garniec ciepłej wody, a ta wóm trucine rozpuści w brzuchu!

Zawołali gospodzkigo, kozali prziniyść garniec ciepłej wody i Izydor, wólki niewólki zaczón pić.

Ciepło woda nie szmakuje ale tu szło przeca ło żiwot! I miły Izydor pił, krziwił gymbóm a Maks mu nalywoł i poganioł aż hónym pije, bo może być nieskoro!

Jak już w garcu zostało na dnie a Izydor mioł brzuch, jak luftbalón, tak cosi w nim hyrkło i chłop lecioł do hajźla!

Za jakisi czas prziszeł blady i ledwo mówił. Mieszczanie mu dowali gorzołke, kieróm z chyncióm wypił. Maks sie jyny uśmiychoł pod fusym, potym mrugnył na Izydora i powiedzioł: – Sómsiedzie,teraz już naisto bedziecie żić.

No a sómsiodowi doszło, że se mu Maks takim sposobym zemścił.

Jak prziszeł Maks do dómu, tak powiedzioł Malce, co sie stało Izydorowi. Ta sie jyny jakosi dziwnie skrziwiła i powiedziała: – Na borok!

Potym wyściskała chłopa, zabitego zajónca zawiesiła do szpajzki i łod tych czasów se żili jak dwa gołómbki.

Piprok