Szkubali w cieszyńskim Domu Narodowym

CIESZYN / Stoły w trzech rzędach. Na stołach co kawałek kartony i miski z pierzem. Za stołami panie w strojach cieszyńskich czy góralskich, ale też i w całkiem zwykłych, współczesnych, panowie, młodzież. Wszyscy szkubią. Ze sceny zaś rozbrzmiewają cieszyńskie pieśniczki.

Starki rozmawiają między sobą. Któraś nachyla się przez stół i podpowiada siedzącej naprzeciw nastolatce, jak to się robi. Przy środkowym stole rodzinka. Szkubią wszyscy – mama, tata, około 10-letni syn. – Nic się nie zmieniło od czasu, jak my występowały – jedna starsza pani w cieszyńskim stroju mówi do siedzącej obok, równie szumnie łoblyczonej, nie odrywając dłoni od skubanego pierza, a wzroku od sceny, na której dzieci z Zespołu Pieśni i Tańca Goleszów śpiewają „mało nas, mało nas do pieczenia chleba”.

Schodzą dzieci, zaczyna śpiewać Zespół Regionalny Strumień. A kiedy pojawia się legendarna Torka, niektórzy jednak odrywają się od głównego zajęcia, jakim jest szkubani pierza i ruszają w tany. Pierwsi przykład dają konferansjerzy imprezy Agnieszka Pawlitko i Klaudiusz Zawadzki. Za nimi ruszają na parkiet kolejne pary. Bo i tak było dawniej na szkubaczkach

– Szkubaczki były z muzykóm, z potańcówkóm, abo bez. Jak były z muzykóm to były Szkubaczki do porzóndku i nazywały sie wyblyszczóne, szło pojeść, wypić i eszcze pozwyrtać – wyjaśnia Zawadzki, starając się przekazać publice nie tylko atmosferę, ale i rzetelną wiedzę na temat tego dawnego zajęcia.

Oddaje więc mikrofon paniom z Koła Gospodyń Wiejskich w Zamarskach, które dokładnie tłumaczą, jak należy się do skubania zabrać, by rychło piórko rozdzielić na twardą oś i mięciutkie pierze. – Mówią mi tu nie bulcz tela, chyć sie szkubania – dowcipkuje konferansjer i znika ze sceny. Bierze olbrzymi wór piór i dosypuje komu brakuje.

Cieszyńskie Szkubaczki, które zorganizowano w środowe popołudnie 21 lutego, były kolejnym wydarzeniem folklorystycznym z cyklu „Kaj indzi inakszy – u nas po naszymu”.

(indi)