Tak, a teraz to je potuplowane!

Już poznać, że mómy jesiyń. Rychli sie śćmiywo. Jadym se tak po robocie do dómu, rozmyślóm co se dobrego zjym na wieczerze. A tu naroz cup! Dobry Boże! Jo kogosi przejechała! A co jak go znóm? Głowóm mi przeleciało, jak sie też podziwóm do łoczy rodzinie nieboszczyka. Łapy sie mi roztrzepały.

Czakóm … nic sie nie ruszo, nic nie narzyko, nic nie nadowo … Łopaternie wylazujym z auta … na pośrodku cesty cosi leży … kapke mie popuściło, że to mo sztyry nogi. Je to pies? Jakisi wielki. Na dyć to je sarynka … tak sie smutnie dziwo. Już je po ni.

Co teraz? Nejlepi by było, dokiyl mie żodyn nie widzi, porwać za kopytka i fuk z nióm do przikopy. Ale raczy sie popytóm znómej prawniczki, co móm robić.

– Nic nie rób! Dej trójkónt, a wołej policajtów. To je delikt, to sie musi głosić! – wrzeszczała na całe koło, bo w tym szoku, żech zapómniała wypnóć to ździorbo, co mi do auta nainstaloł chłop, co bych se mógła za jazdy wykłodać.

Sarna na pośrodku, tak kapke na prawóm stróne, pumału nas szło łobjechać tóm drugóm strónóm. Ale autobus z ludziami, co jechali na nocznióm do werku musioł zastawić. Szofer łodewrził dwiyrze, coby z tej nieplanowanej zastawki robotnicy też cosi mieli. Z radia leciały same dobre rady, niech to nafocym.

– To se móm zrobić fotke z tóm niebogóm sarnóm?

To sie już koleżanka nerwła i nie przebiyrała w słowach. Z autobusa słyszym śmiych. Zawołałach na policajtów, syncy przijechali. Byli przeokropnie szykowni, wszystko to pospisowali, zawołali gojnego, niech se przijedzie po trupa i zapisze ubytek do statystyki.

Gojny przijechoł, a że już fakt było ćma, moc nie widzioł, niedohamowoł i jeszcze przejechoł sarynce po pysku.

– Tak, teraz to je potuplowane. – prawi policajt.