Ajntopf

Tak jak se to zapamiyntoł mały Ździś z Łazów od swoi starki Filomeny, a jak ji starzik Janek przi tym pomogoł.

Ajntopf pochodzi od niymieckigo Eintopf – bo tak sie mówiło za Austryje – czyli jedzyni uwarzóne w jednym garcu. (Z tym jednym garcym to tak ganc ni ma prowda, i choć to na kóniec w jednym garcu skóńczy.)

Tóż tak:

Uwarzić wyndzóne wieprzowe kolano. Miynso obrać, pokroć na kosteczki, kości wyciepać. W tej polywce-wywarze uwarzić krupy, tak kole sztwierć kila. Ekstra uwarzić tak kole pół kila fazoli, nejlepszy becoków. Ekstra uwarzić tak kole trzisztwierci kila kwaśnej kapusty. Fazole i kapuste ocedzić, ale wywar niechać. Wszystko dogrómady zmiyszać tak, aby to było sypki. Jeśli by to było moc suche, tak tam dać kapke tego wywaru z fazoli. Posolić, popieprzić. Nie dować papryke, to by było po madziarsku!

A mómy to w jednym garcu – ajntopf. Ty zmazane garce se do tego nie rachujóm.

Dować na talyrze, a eszcze poloć stopiónymi wyndzónymi szpyrkami.

A po tym nejlepszy szmakuje piwo.

(ZP)