Wartciejsze niż światło

– Chłopeczku, jo już je dóma. Toch sie śpiychała, co? Se przedstow, wszystko żech pozałatwiała. To auteczko wali jak burza. Byłach w tej Ostrawie na szkolyniu. To zaś były nowości, jo ci już na to nima… Chwilami żech ani nie rozumiała, o czym mówióm! Jakisi branty, kopywrajtingi, trole, fidy, … uf! Jeszcze że móm tyn chytry telefón, gugliłach, jak ło żywot. Ja, ta technika, technika, to już je taki wartki, taki wartki.

A potym honym do szpitola z podarkami. Wiysz sóm, jaki to tam je z tym parkowanim. Stołach aż na tej dalszej cesteczce, bo na tej starej już miały 3 auta bóteczki. Toż zech se aspóń kapke przeszła. Start i wio! do Cieszyna cosi pokupić. Jo już tak dłógo nie była w tym sklepie z drzisteczkami, jej, toch sie musiała ja dzierżeć. To je straszne, jak to widzisz, wszystko potrzebujesz.

A powiym ci, to, że co tu za rogym zrobili tyn automat z paczkami, to mi też uszporowali czasu. Już móm pierziny dlo wnuka pod strómek. A toch jeszcze po ceście musiała pomówić z Hanióm, no wiysz kieróm, bo zaś miała jakisi problemy. Ci powiym, też to mo dzieucha ciynżki. Ej, tela nieszczyńścio na jednego. Dyć wiysz, jak sie to mówi: siła złego na jednego. Ty, toch je rada, żech już je dóma. Fakt żech sie śpiychała.

– Ja, wiym, żeś sie śpiychała… Już prziszło, jak hónym i za wiela …

– ???

– No wiysz, datowka. Technika je technika.