Infarkt

Po prowdzie, nie wiym, z kierej stróny zacznóć. Tak możne tak. Jak żech sie wydowała, toch była tak zakochano, że gdyby to szło, to se dóm transplantować krew mojigo wybranego Chłopka. Taki gupi rzeczy, że bych se miała niechać nazwisko bez -owa, z tego żech sie jyny śmioła. Dumnie żech nosiła nazwisko z -owa, boch je przeca Chłopkowa! Jak prziszło dziecko, rozmyślali my o mianie. Chłapiec był jasny od poczóntku, bedzie sie nazywać jak tata.

– Gdyby sie podarziło dziywczóntko, mógło by sie nazywać jak jo? – pytóm sie.

– Ej, to isto ni, jedna mi starczy – powiedzioł Chłopek.

Znocie to o tej karmie? Kómpikacje na siebie nie dały dłógo czakać…

– Kierego wołosz? Po kierym wrzeszczysz? – pytali sie łobo, jak żech yny zawołała jednego z nich po mianie.

A jak było: Prziniyś, nic … żodyn nie słyszoł.

Mo to też aji dobre strónki. Jak prziszeł list z czyrwónym paskym, nie było wiadomo, kómu to patrzi. I tyn gdo był dóma, podpisoł. A tak sie stało, że roz nie było żodnego chłopa dóma. Pocztorka mi dała kartke, że Chłopkowi prziszeł list, taki tyn, kiery musi łodebrać osobiście. Chłopek szeł na poczte. Prziszeł, łzy w oczach, rynce sie klepały, dzierżoł sie za serce. A że teraz taki hyca, tóż żech sie fakt wylynkała!

– Boże drogi, co sie stało???

– Wyciepali mie z roboty! Po tela rokach! Nic nie powiedzieli, posłali jyny pismo… – ani bóty nie ściepoł, dosmyczył sie na łotomane.

Zabyło mi słabo, bierym tyn rozerwany guwert i czytóm…

„Ku 31.10. mocie wypowiedź, łostatni dziyń przidźcie łoddać mónterki…”

Pismo mi wypadło z rynki. Teraz żech sie za serce chyciła jo.

– Poczkej, nalyj po półce i poczytómy jeszcze roz łod poczóntku.

W lodówce sie dycki cosi chłódzi. Jakoże nie pijym destylatów, buchłach jednóm wielkóm, łotrzepało mie, Chłopek buchnył raczy dwie i czytómy…

– Aha, tak to Młody miyni robote i podoł wypowiedź! A że brzid jedyn nie zmiynił adresy, bo fajnie jak tata chodzi po pudełka z Azji, aji to pismo prziszło na naszóm adrese. 

I mógło być po Chłopkowi.