Franuś

Dziecko zaczło przełokropnie bónczeć, co by my mu kupili psa. Mama mo tate, tata mo mame, a łón taki borok sóm.

– Do kwartyru? No to nie egzystuje. Ciebie to przestanie bawić, a jo potym bedym taki cyp chodził po tretuarze z jakómsi zdechlinóm – mówił tata.

Naprzód my mówili NI, bez argumyntowanio. Tak zacznył – a czymu ni? Tóż my tłumaczyli, że piesek potrzebuje kupa miejsca a u nas go moc nima, że sie ło pieska trzeba starać, potym już aji tym, że to je drogi. Kapke nas zabyło gańba, jak dziecko chciało dać koróny, co dostało łod starek na urodziny. Chwile był pokój. Wymyśloł roz królika, roz kocura. Z kocurym że nima żodnej roboty, nie trzeba szpacyrować, nie trzeba po nim zbiyrać to, co mu odpadnie spod łogóna. Kocur nic nie chce – jyny tyn swój wychodek. Je miły, wygrzywoł by tatowi krziża. Tu tata kapke zacznył rozmyślać… ale:

– Żodyn kocur! Dyć to je gupi i skocze po kuchynnym blacie! Jak bych go tak widzioł przi garcach, tak by zaroz lecioł przez łokno, a ty se możesz wybrać – polecisz łoknym albo dwiyrzami. – powiedzioł tata.

Młody dłógo rozmyśloł i wymyślił ryby. Tóż my porozmyślali, że to by możne szło. W piwnicy my naszli trzilitrowóm flaszke, dyć to je ganz, jak to kulate akwarko. To wóm było radości! Kamiynie se nacieszóne dziecko nazbiyrało w Olzie. W silón saczku cosi prziniós, doł tymu miano Franuś i nakupił żranio. Jo sie do niczego nie styrkała.   

Ale cóż, prziszła jesiyń i trzeba było jechać do zielónej szkoły nad Bałtyk. Co z rybóm, co z Franusiym?  

– Jo se jóm weznym! Mie bedzie teschno! Franusiowi też bedzie teschno!

Zgodziłach sie, że Franusia bedym łodbywać.

Franuś zielónóm szkołe nie przeżył. Jo sie fest starała, coby nimioł głód. No skónd jo miała wiedzieć, że rybe może z przeżranio rozerwać.

Łod serca, Waszo ciotka Krzypaczka