Kohót w polywce. Co sie rozloło, na tym uż możecie jedynie uklejznónć

Jak uż tak wszecy piszóm, czy kumedyjanci w teatrze w Cieszynie mogóm, czy nimogóm mówić po naszymu tak, jak mówióm we werku, albo na szachcie, tóż jo też cosi napiszym.

Nie wiym, czyście se wszymli, że to wszecy piszóm po polsku. Jo sie im moc nie dziwiym, bo to człowiek, co po naszymu pisze, nigdy nie wiy, kiedy po pysku dostanie, że pisze ni tak, jakby mioł. Jedyn specjalista wóm powiy, że mocie pisać „se”, drugi, że po naszymu jyny „sie”, a trzeci sie bedzie w piersi walił, że jedynie „się”, bo aj choć sie wóm to nie zdo, tak to mo po naszymu być tak. Jo se aj myślym, że kierysi z nich bedzie mioł prowde. Jyny że teraz ci, co im troche zależy, raczy piszóm po polsku, coby po pysku nie dostali. A na kóniec po naszymu uż bedóm pisać jyny szkopyrtocy, bo tym to je jedno. Ci napiszóm „trujkunt” a sóm ganc szczynśliwi.

Jo tego przedstawiynia ło kohócie w polywce nie widziała. To wiycie, roboty tela inszej, że mi to nie wyszło. Ale po tym, coch se poczytała, naisto do teatru pudym.

Nejbardziyj mnie ale bawi, jak ci, co brónióm naszej gwary, sie rozpływajóm nad słowami „banhof”, „wercajg”, „szwigertata”. Dyć aj małe dziecko widzi, że to je z niymieckigo. A tak se myślym, że można nasze prawnuki sie bedóm rozpływać nad tym „owladaczym”, „poczitaczym” a „telkóm”.

A wiycie czymu? Bo młodzi uż teraz inaczyj mówióm. Jo ich móm dóma, tak wiym. Jedno dziecko mówi do drugigo: „Skipni to pyty”. Jeśli se myślicie, że mówióm o tym, coby mlyko podgrzoć, aby skipiało, tak żeście sóm wedle. Óno to je z angielskigo „skip”, a to je „przeskocz to”. Albo „Mama, mogym se kupić skina”?  Moje dziecko se fakt nie chce kupić łysego chłopa, coby mu zrobił porzóndek w szyfónerze, albo pokosił zamiast niego trownik. Óno se chce kupić „skórke” (po polsku), to je nowy wyglónd swoigo chłopka w grze kómputerowej.

Wiycie, kiedysi mnie we szkole uczyli, że teatr by mioł być zdrzadłym dlo tych, co sie na niego dziwajóm. Jo to ganc rozumiym, mi sie to, co po ranu widzym we zdrzadle, też moc nie podobo. A byłoby ganc fajne, jakbych mógła powiedzieć, że to je tymu, bo móm gupi zdrzadło. Ale jo wiym, że problemym je to, co przed nim stoi.

Tóż dowejmy pozór na to, jak mówiymy, coby my sie potym nie musieli łobrażać na tych, co przed nami zdrzadło postawili. Ale też nawzajym na sebie nie plujmy, jak sie kómusi podarzi cosi powiedzieć z błyndami. Nie byjcie nasmolóni na szwagra, że wóm „poprzoł” na urodziny, przi półce mu potym możecie powiedzieć, coby wóm za rok pogratulowoł. Bo sie ludzie za chwile bedóm boli cosi po naszymu powiedzieć, raczyj to powiedzóm po polsku albo po czesku. A bedzie nie yny po kohócie, ale po ptokach.