Trzy pytania do Stanisława Łubieńskiego

To jest coś takiego, przed czym się zwyczajnie trudno powstrzymać. To się dzieje mimowolnie. To jest taki sam odruch, kiedy tu siedzimy na spotkaniu w piwnicy i ja słyszę jerzyki, które gdzieś tam przelatują.

I tak samo jest z filmami. Po prostu którymś tam zmysłem, siódmym czy ósmym, słyszę te dźwięki tła i zwracam na to uwagę. Czasami słychać, że dźwięki są nagrywane później w filmach i jest tam dużo błędów, o czym wspominałem w fragmencie swej książki (majowe jerzyki w odgrywającym się w zimie „Katyniu“, wilga odlatująca w sierpniu do Afryki w jesiennym odcinku „Stawki większej niż życie“, wiosenny derkacz w zimowym „07 zgłoś się).

Ale są też miłe zaskoczenia. Parę lat temu w niemieckim filmie bardzo drobiazgowo i dobrze oddano sekwencję pojawiania się głosów ptasich o świcie, która kończy się jazgotem wszystkich ptaków.

Kiedy pisałem tę książkę, to starałem się ją napisać tak, by była maksymalnie uniwersalna. Żeby była dla ludzi, którzy się nie interesują przyrodą i ptakami, żeby byli zaciekawieni wątkami humanistycznymi, które wszyscy znamy: historia o Jamesie Bondzie, amerykańskim ornitologu, który stoi za agentem 007 albo o malarzu Chełmońskim, który w XIX wieku realistycznie malował ptaki. Starałem się przy okazji opowiedzieć im po prostu coś o ptakach.

Z drugiej strony chciałem też zaczepić ornitologów, by spojrzeli na te ptaki z trochę innej perspektywy, której często jednak nie mają. Kiedy interesują się jakimiś ptakami, to daleko im do literatury i takich tropów mogą nie dostrzegać.

Wydaje mi się, że to trochę wynika z tego, że w Polsce po prostu takiej szkoły nigdy nie było. Jesteśmy narodem wciąż jednak dosyć rolniczym i ta wrażliwość na przyrodę jest całkiem nieduża. Przyroda jest traktowana instrumentalnie.

Jednak ewidentnie widać, że pasjonatów przyrody przybywa w Polsce. Czego ja jestem jakoś beneficjentem. Prowadzę wycieczki po przyrodzie Warszawy i z roku na rok ludzi jest więcej. Są naprawdę zapaleni i starają się chodzić stale.