Urodziła się przed stu laty

Wspominamy dziś Ewę Milerską (21.12.1915-8.6.1985), poetkę ludową z Nydku.

W wierszu „Mój dom” pisała:

Czy są to tylko cztery ściany

i jasnych izb wygoda,

otwarte drzwi wejściowej bramy

i wiejska wkoło zagroda?

I ciepło pieca w mróz zimowy

a latem cień przyjemny,

ranek do pracy wciąż gotowy

i spokój wieczoru senny?

Lub ciche tykanie zegara,

dni, godzin odmierzanie,

życie w spełnionych zamiarach

i zwykłe, codzienne trwanie?

To również niebo ponad domem

z ciepłą jasnością słońca

i burza kiedy błyska gromem

i szum potoków bez końca.

Niebo wieczorne, rozjaśnione

tysięcy gwiazd mruganiem,

księżyca blaskiem rozświetlone

jasną jutrzenką nad ranem.

To także piękno naszych groni,

spowitych w zieleń smreków,

zachodnia zorza gdy w czerwieni

powoli schodzi z obłoków.

To najpiękniejszy czas zimowy,

co lasy w biel okrywa,

radosny urok Świąt Godowych,

co w oczach dzieci odżywa.

To również staroświeckie pieśni,

śpiewane przy kądzieli,

ludowych podań opowieści

i odpoczynek przy niedzieli.

Mój dom, to dla mnie wielkie słowo,

głębokiej pełne treści.

Do serca wrosło naszą mową

w niej tylko może się zmieścić.

O poezji Ewy Milerskiej i jej roli w życiu kulturalnym i społecznym Polaków na Zaolziu pisze w grudniowym „Zwrocie” w obszernym materiale „Dialog poetycki: Ewa Milerska – Henryk Jasiczek” czeski literaturoznawca Libor Martinek.